ერთხელ, უკვე დიდების ზენიტში მყოფმა “ლივერპულელი ოთხეულის”აღიარებულმა ლიდერმა ჯონ ლენონმა რომელიღაც ჟურნალისტური ანკეტის შევსებისას გრაფაში “თქვენი საყვარელი ავტომობილის მარკა”, ჩაწერა: “ავტობუსი”. ლენონმა, რასაკვირველია, გაიკეკლუცა – უყვარდა მას ასეთი თავმოწონებები.  აკი, როგორც კი გაუჩნდათ სოლიდური შემოსავალი, ჯგუფის მუსიკოსებმა თავისი მიკროავტობუსი სიამოვნებით შეცვალეს ლიმუზინით.

  ახლა ამის დაჯერება ძნელია, მაგრამ “ბითლზის” ბედში არც თუ მცირე როლი ითამაშეს სწორედ ავტომობილებმა. მაგალითად, როცა 1961 წლის დეკემბერში მუსიკოსები ყოყმანობდნენ, მიეღოთ თუ არა ახალი მენეჯერის მომსახურეობა, პრობლემა გადაწყვიტა ამ უკანასკნელის კუთვნილმა არაჩვეულებრივმა “ზოდიაქმა”. ავტომობილმა პოლ მაკარტნიზე მოახდინა კოლოსალური შთაბეჭდილება და მან მოახერხა მეგობრების დარწმუნება, რომ ასეთი ავტომობილის მფლობელი იმსახურებდა ნდობას. და ბრაიან ეპსტეინი გახდა ჯგუფის მენეჯერი.

  ინტუიციამ არ უღალატა პოლს. სამოციანი წლების შუაში “ლივერპულელი ოთხეულის” პოპულარობა და შესაბამისად ჰონორარები ისე გაიზარდა, რომ თითოეულ მათგანს შეეძლო ნება მიეცა თავისთვის სოლიდური გარაჟი ჰქონოდა. ჯონ ლენონმა მაშინვე შეიძინა “როლს-როსი”, “მინი-კუპერი” და “ფერარი”. თუმცა მალევე, შეშინებულმა, რომ მეტისმეტად ბევრი ფული დახარჯა,  “მინი-კუპერი” და “ფერარი” უკანვე დააბრუნა ავტოსალონში. მაგრამ ფინანსურმა აგენტმა დაარწმუნა მომღერალი, რომ მას თავისუფლად შეეძლო ასეთი ხარჯების გაწევა და გახარებულმა ჯონმა მაშინვე დაიბრუნა ორივე ავტომობილი.

  აი, მანქანის მართვის მხრივ კი საქმე არც ისე კარგად იყო, როგორც ფინანსებისა. მართვის მოწმობა ლენონმა მიიღო 1965 წლის დასაწყისში. როგორ მოახერხა გამოცდის  ჩაბარება, გამოცანად დარჩა. თვითონ თავის თავზე მოკრძალებულად აღნიშნავდა, რომ “ატარებს ცუდად”. მაგრამ ეს შეფასებაც კი გადაჭარბებული იყო. ერთ-ერთი მისი მეგობარი იგონებდა: “ჯონიAაღმოჩნდა სრულიად უხეირო მძღოლი. იგი აბსოლუტურად მოკლებული იყო ორიენტაციის გრძნობას, ხშირად ვერ აგნებდა სახლის გზას.”

  თუმცა ლენონი საჭესთან იშვიათად ჯდებოდა, მაინც მოახერხა რამდენიმე ავარიაში მოხვედრა. და ამის მიზეზი იყო არა მხოლოდ ცუდი მხედველობა, არასაკმარისი კონცენტრაციის უნარი ან ნარკოტიკიც კი, რომელსაც იგი ბოროტად იყენებდა. მას ჰქონდა სერიოზული პრობლემები მოძრაობის კოორდინაციასთან დაკავშირებით.

  როგორც მძღოლმა, ლენონმა სრული კრახი განიცადა 1969 წლის ზაფხულში დიდ ბრიტანეთში დიდი საავტომობილო მოგზაურობის დროს თავის ცოლთან იოკო ონოსთან, ვაჟთან ჯულიანთან და იოკოს ქალიშვილთან კიოკოსთან ერთად. სამოგზაუროდ აირჩიეს “მინი-კუპერი”, რათა არ მიექციათ თაყვანისმცემლების ყურადღება. იოკო დაჟინებით ითხოვდა, რომ ავტომობილი ჯონს ემართა. ლივერპულს რომ მიუახლოვდნენ, გადაცემათა კოლოფი სერიოზულად დაზიანდა. სადგურის მექანიკოსმა ხელები გაშალა _ კოლოფის გამართვა დროს მოითხოვდა (ლენონს ყოველთვის უჭირდა სიჩქარეების გადართვა). ლონდონიდან დაუყონებლივ აფრინეს თეთრი “მაქსი”, რომლითაც მოგზაურებმა გზა გააგრძელეს. ცოლის სურვილისამებრ, საჭესთან კვლავ ლენონი მოთავსდა. სოფლის შარაგზაზე მან გვერდი ვერ აუქცია შემხვედრ სატვირთოს, პანიკამ მოიცვა, ხელები ზემოთ აიქნია და საჭე მიატოვა. უმართავად დარჩენილი “მაქსი” სასწაულად გადაურჩა შეჯახებას, სამაგიეროდ გადაეშვა ღრმა კიუვეტში... საავადმყოფოში ჯონს დაადეს 17 ნაკერი, იოკოს _ 14. საბედნიეროდ, ბავშვები შედარებით მსუბუქად დაშავდნენ.

  ამ შემთხვევის შემდეგ ჯონი საჭესთან თითქმის აღარ უნახავთ. შვიდი წლის განმავლობაში მას ატარებდა პირადი მძღოლი და ამავე დროს მისივე პირადი მცველი ლეს ენტონი, წარსულში უელსის გვარდიის სერჟანტი. ისინი ლონდონში გადადგილდებოდნენ მთელ ქალაქში ცნობილი “როლს-როისით”. ავტომობილმა სახელი გაითქვა არა იმდენად იმით, რომ ყველასათვის საყვარელი  პატრონი ჰყავდა, არამედ ამ პატრონის ეგზოტიკური გემოვნების წყალობით. საქმე ის იყო, რომ ერთ მშვენიერ დღეს ლენონმა გადაწყვიტა თავისი შავი “როლსი” გადაეღება უფრო მხიარულ ფერში. რინგო სტარმა შესთავაზა ავტომობილი შეეღება ბაზრობების გასართობი კარუსელის მსგავსად. ბი-ბი-სი-ს ერთ-ერთმა მხატვარმა შეკვეთა მაღალ დონეზე შეასრულა. უზარმაზარი ლიმუზინი გახდა მკვეთრი-ყვითელი ფერის, სახურავს ამშვენებდა ზოდიაქოს ნიშნები, გვერდებს _ კაშკაშა წითელი ფერის თაიგულები. ფრთების ქვეშ მოთავსებული იყო მძლავრი დინამიკები, საიდანაც ხან ძროხების ღმუილი, ხან გოჭების ჭყვიტინი, ხან რეაქტული ლაინერის ტუბინების ხმა და კიდევ ვინ იცის, რა ისმოდა. ჯონი და მისი კოლეგები ბავშვებივით ტკბებოდნენ ფეხით მოსიარულეთა პანიკით, რომლებიც  გაშეშებული უსმენდნენ მთელ ამ კაკაფონიას.

  ლენონს ისე უყვარდა თავისი “როლს-როის-ფანტომი”, რომ დააპირა მისი წაღება ამერიკაში “ყვითელი წყალქვეშა ნავის” ჩაწერაზე. როცა გაიგო, რომ ეს შეუძლებელი იყო, ამერიკაში შეუკვეთა შესაბამისი კლასის ავტომობილი “ბენტლი S”.

  “ბითლზები” ახალგაზრდები იყვნენ და მძაფრ შეგრძნებებს ესწრაფოდნენ. ფილმის “გვიშველეთ!” გადაღებისას ბაჰამზე მათ იქირავეს ოთხი კადილაკი და მიტოვებულ კარიერზე მოაწყვეს “სამკვდრო-სასიცოცხლო” შეჯიბრი. საბედნიეროდ, მუსიკოსები გადარჩნენ, სამაგიეროდ ავტომობილები  დაემსგავსნენ ჯართის დიდ გროვას.

  “ლივერპულელი ბიჭების” საავტომობილო გემოვნება არცთუ დიდად განსხვავდებოდა ერთმანეთისაგან. თავის დროზე ყველა სარგებლობდა “როლს-როისით”, “მერსედესით”, “იაგუარით”, “ფერარით”. მაგრამ თითოეულს ჰქონდა თავისი გამორჩეული გატაცებებიც.

  მაგალითად, რინგო სტარმა, რომელიც გამოცდაზე ორჯერ ჩაჭრის გამო ორი წლის მანძილზე მართვის მოწმობის გარეშე მართავდა ავტომობილს, როგორც კი ბოლოს და ბოლოს, დაძლია ეს წინააღმდეგობა, მაშინვე შეიძინა ერთდროულად სამი მანქანა _ “მინი-კუპერი”, “ლენდ-როვერი” და “ფასელ-ვეგუ”.

  პოლ მაკარტნიმ ახალგაზრდობაში ჯეროვანი პატივი მიაგო სპორტულ ავტომობილებს,  თუმცა უკვე დადინჯებული გადავიდა მკაცრ, კონსერვატულ “როლს-როისზე”.

  ოთხეულიდან ავტომობილების ყველაზე კარგი მცოდნე უდავოდ იყო ჯორჯ ჰარისონი. ჟურნალისტი, რომელიც მას ავტობიოგრაფიაზე მუშაობისას ეხმარებოდა, ჩიოდა, რომ ჯორჯი პიდაპირ ქანცს აცლიდა ყოფილ და ამჟამინდელ ავტომობილებზე საუბრით. ჰარისონი დაუღალავად ჰყვებოდა მათი ტექნიკური მახასიათებლების, ყიდვა-გაყიდვის მიზეზებისა და სხვა უამრავი დეტალების შესახებ.

  ჯერ კიდევ მოზარდი ჰარისონი აღფრთოვანებული იყო მრავალი ცნობილი ავტომრბოლელით, მაგ. სტირლინგ მოსით, ჯეკ ბრებჰემითა და ბობ უოკერით, აგროვებდა მსოფლიოს ხუთგზის ჩემპიონის ხუან მანუელ ფანხიოს ფოტოგრაფიებს.

 

  უკვე ვარსკვლავად ყოფნის პერიოდშიც მუსიკოსი ხშირად ესწრებოდა მონტე-კარლოში გამართულ გრან-პრის ეტაპებს. გარდაცვალებამდე სიამოვნებით იხსენებდა, როგორ სადილობდა იქ ჯეკ ბრებჰემთან და სანამ მექანიკოსები სტარტისთვის მოამზადებდნენ, მის მანქანაშიც იჯდა ხოლმე.

  1977 წელს კალიფორნიის ქალაქ ლონგ-ბიჩში “ფორმულა-1”-ის შეჯიბრზე ჰარისონმა გაიცნო გამოჩენილი პილოტი ჯეკი სტიუარტი, რომელმაც მას სთხოვა ავტორბოლაზე სიმღერის დაწერა.

  კომპოზიციაზე "Faster" (“უფრო სწრაფად”) მუშაობისას ჰარისონმა გადაწყვიტა, თავისი ქმნილებისთვის უფრო აბსტრაქტული სახე მიაცა. მხოლოდ მელოდიის თანმხლები ხმოვანი ეფექტებით შეიძლება იმის მიხვედრა, რომ საუბარია ავტორბოლაზე. გამოვიდა თავისებური ჰიმნი სიჩქარისა, რომელსაც ქედს უხრიდნენ როგორც მისი მეგობარი მრბოლელები, ასევე წევრები იმ ლეგენდარული “ოთხეულისა”, რომელიც აღიარებულია XX ასწლეულის ყველაზე პოპულარულ ჯგუფად. 

                  პუბლიკაციის გამოყენების შემთხვევაში გთხოვთ მიუთითოთ წყარო -  www.allauto.ge